[SKRAWKI] #2 Trzy stuknięcia spod podłogi

Źródło: healthpotion.pl

Błysk.

Domek jednorodzinny. Na tle otoczenia wygląda wręcz absurdalnie: wciąż białe ściany, okiennice w jednym kawałku, nawet róże wyglądają tak, jakby ktoś niedawno je przycinał. Szalona idea. Skradam się do wejścia: nie mam co prawda pojęcia, kto mógłby mieszkać tutaj, gdy dzielnicę dalej trwają walki, ale nikłe światło prześwitujące przez zasłony każe się domyślać, że lokatorzy są w domu.

Nie cieszy mnie to.

Na chwilę przystaję i zaczynam się zastanawiać. Nigdy jeszcze nie próbowałam okraść zamieszkałego domu. Opuszczone, na wpół spalone i owszem, ale nigdy jeszcze nie wchodziłam do budynku, w którym mogłam spotkać innych ludzi. Ilu może ich być? Kim mogą być? Zaczynam żałować, że nie zapytałam wcześniej, czego mogę się spodziewać… Klękam przed drzwiami i nasłuchuję. Ciche, odległe głosy i jakaś muzyka. W niczym mi to nie pomaga. Chwytam klamkę i lekko przekręcam, ale i tak wiem, że są zamknięte. Wdech, wydech, wdech, wydech… sięgam po wytrych. Gdyby dwa tygodnie temu ktoś powiedział, że będę posługiwała się wytrychami jak cholerny włamywacz, trzepnęłabym mu w łeb. Dzisiaj stać mnie już tylko na wzruszenie ramion. Po chwili zamek się poddaje, moment zawahania, przypływ adrenaliny i otwieram drzwi… na oczach starszego mężczyzny, patrzącego na mnie z mieszaniną zdziwienia i złości (a może mi się wydaje? W środku jest dość ciemno…). Przez umysł przelatują mi różne scenariusze: uciekać, zostać, walczyć? Klęczę jeszcze przed otwartymi drzwiami i otwartym korytarzem i widzę, jak mężczyzna idzie w moją stronę, wymachując laską (łomem?), krzycząc, pytając co tu robię. Z daleka wydawał się niezbyt groźny, jednak im bliżej podchodził, tym większy się stawał, jego głos potężniał, a gruba laga zataczała coraz większe okręgi.

Kurwa… Kurwa. Kurwa!

I wtedy strzał adrenaliny przepala mi styki, prostuje zwoje mózgowe i daje solidnego kopa w dupę. Zrywam się na równe nogi, lecę naprzód, w ręce ściskam łom, a wszelka racjonalność kuli się w kącie, drżąc przed stojącym naprzeciw mnie niebezpieczeństwem. Jeden krok, drugi, trzeci, atawizm wrzuca piąty bieg, kawał żelaza leci w górę a ja wewnętrznie wyję: siwy staruszek w grubym, wełnianym swetrze spogląda na mnie z przerażeniem, jego parasol upada na podłogę, a mój łom wprost na jego siwą głowę.

Plask.

Tyle słychać: plask. W nozdrza uderza zapach krwi, w drugim pokoju kobieta krzyczy, błagając o litość. Mężczyzna chwieje się, uderza o framugę drzwi, wyciąga przed siebie dłoń, a ja spoglądam na jego twarz zalaną krwią, zgruchotana szczękę i coś pęka, tracę świadomość, serce zamiera na chwilę, nogi drżą, krzyk rozpaczy gubi się w drodze do umysłu, a jedyne co doń dociera, to prosty impuls, ugryzienie strachu i niezrozumiały obraz mojej dłoni trzymającej łom, pędzącej na kolejne spotkanie z głową mężczyzny. Plask. Plask, plask, plask! Oddycham ciężko, łapię powietrze jak pieprzona astmatyczka i nie mogę się ruszyć, sama nie wiem czemu: czy to adrenalina zebrała swoje żniwo czy może wreszcie dotarło do mnie, że właśnie zatłukłam człowieka, spływam cudzą krwią a jego trup leży metr ode mnie? Nagle ruch, coś wyrywa mnie z letargu: jego żona pada przy nim, rycząc, płacząc i potrząsając jego ciałem, jakby przerobiona na miazgę głowa była niewystarczającym dowodem. Wdech, wydech, wdech, wydech. Obchodzę ich naokoło, zatykam uszy i zaczynam przetrząsać szafki, lodówki i regały, zabierając jedzenie, leki, bandaże, części do radia a nawet książki, wybierając tylko – co za absurd! – te mniej ciekawe, w jakimś odruchu banalnego samobiczowania o zerowej przydatności komukolwiek. Pakuję plecak po samo zapięcie, wciąż głucha na wszystko, ślepa na wszystko, wybiegam nie oglądając się wokół i lecę do naszego mieszkania, ścigana myślą, że okradłam, zabiłam, zostawiłam.

Kurwa.

Błysk.

Supermarket, resztki dawnej świetności, czerwony neon dalej świeci – cholera wie, jakim cudem. Kolejna noc, kolejna okazja, tylko tym razem nieco gorzej, bo przecznicę dalej niedawno się ostrzeliwali. Ale wiadomo: sklep, kupa materiałów, konserwy, butelkowana woda, może nawet jakiś makaron, baterie albo fajki. Wchodzę ostrożnie przez przeszklone drzwi, z których zostały tylko ostre zęby szklanych odłamków. Pierwsze trzy kroki i od razu włos się jeży: z sąsiedniego pokoju dochodzą jakieś głosy. Chwila zastanowienia: schodami na górę czy podsłuchać kto to? Może któryś sąsiad również postanowił zaryzykować wypad? Skradam się, wychylam delikatnie za róg, patrzę: jakiś mężczyzna – sądząc po ekwipunku żołnierz – i dziewczyna. Spokojnie przygląda się, jak młoda – cholera, ile ona może mieć lat? – przetrząsa stertę gruzu. Typowa gadka: jak się nazywasz, czego szukasz, potrzebujesz jedzenia, mogę ci pomóc… znam schemat. Ona niestety nie. Pierwsza odpowiedź, druga odpowiedź, trzecia odpowiedź… i sakramentalne nie, powtórzone po trzykroć i potwierdzone siarczystym uderzeniem w twarz. Krew mnie zalewa, mocniej ściskam łom, ręce pocą się nienaturalnie, pierwszy krzyk, drugie uderzenie i wychodzę, szybki doskok i łom ląduje na jego barku.

Źle.

Źle, źle, źle. Zły pomysł, zły cel, złe uderzenie. Zachwiało nim lekko, ale ustał na nogach. Momentalnie stracił zainteresowanie dziewczyną – spierdalaj stąd, durna gówniaro! – i skupił swe zainteresowanie na mnie. Patrzę na niego: niewysoki, ale barczysty i wkurwiony. Źle. Ja miałem element zaskoczenia, on ma masę, siłę i wiedzę, gdzie bić, aby zabolało. I ją wykorzystuje. Bez amunicji może i nie da się strzelać z karabinu, ale uderzenie kolbą wciąż stanowi solidny argument w dyskusjach. Moje zęby to potwierdzają chwilę później. Źle. Spluwam krwią, wykonuję zamach i trafiam w pustkę, raz, drugi, trzeci, facet blokuje moje uderzenie a potem znów wali kolbą, tym razem w żołądek i jeszcze raz, znów w zęby. Świat wiruje, słyszę odgłos mej upadającej broni (a może to ja już padłem), obraz się zaciera, linie wydłużają, nerwy szaleją, a w głowie pustka. Źle. Miałem iść po leki i opatrunki. Spluwam krwią. Żebra wyją, gdy koleś siada mi na klatce piersiowej i zaczyna kolbą miażdżyć krtań. Charczę. Charczę i pluję. I umieram.

Błysk

Pukanie do drzwi i już wiem, że będzie źle. Jakoś tak już wiem. Otwieram i staram się zachować spokój. Rebeliancka milicja. Zasłonięte twarze. Kamizelki kuloodporne. Karabiny. I totalne wkurwienie, które da się wyczytać z każdego słowa i gestu. Szukają kogoś. Cwaniaka, który połakomił się na materiały ze zrzutów humanitarnych – a czemu miał się nie połakomić, przecież to my tu kurwa głodujemy, zamarzamy i żyjemy jak pieprzone zwierzęta! – i zabrał coś, czego nie powinien. Pytają, czy coś wiem. Czy go znam. Czy to mój sąsiad. Drapię się po brodzie. Czy go znam? Oczywiście, że go znam – ostatecznie sam pomagałem mu uporać się z kilkunastoma puszkami konserw, paczką kawy i workiem ziemniaków. Kręcę głową, ale ich to nie przekonuje. Pewnie chcieliby teraz wejść do środka, przeszukać, przetrzepać, a gdyby było trzeba, osądzić i zastrzelić. Ale nie – wybierają wariant z marchewką: jeden z nich podnosi siatkę – zwykła, marna jednorazówka z supermarketu – a w środku grzechoczą puszki. Patrzę na zawiniątko: jedna, dwie… sześć przynajmniej. I chyba kawa. A nawet dwie paczki szlugów. Wow. Facet łapie moje spojrzenia, potrząsa tym Rogiem obfitości na miarę naszych możliwości i pyta, czy przypadkiem czegoś sobie nie przypomniałem. Patrzę na siatkę: przynajmniej dwa dni spokoju, mach nikotyny, zastrzyk kofeiny i noc bez konieczności szabru.

Kupa radości.

Wystarczy tylko wskazać radosnego pana Karola, który zaproponował ci wyprawę, podać adres, aby smutni panowie z karabinami mogli odzyskać co swoje. Oni będą mieli człowieka, a ty zapasy. Każdy wygrywa. Oczywiście trzeba wziąć w ryzy swoje sumienie, ale bądźmy szczerzy: ruchałeś je nie raz i nie dwa w ciągu ostatnich dni, a okradając szpital sięgnąłeś prawdopodobnie dna absolutnego. Albo tak ci się przynajmniej wydawało. Spoglądam na nich, oni na mnie. Wiecie co?

Tak właściwie to chuj z wami.

Nie znam. Nie widziałem. Nie mam pojęcia. Spinam się cały, bo wiem, że nie takiej odpowiedzi oczekiwali. I ten moment refleksji: wejdą czy nie wejdą? Jednak nie weszli: odwrócili się, grożąc i obiecując oberżnięcie jaj, jeśli skłamałem. Zamykam drzwi, wyciągam peta i zaciągam się nerwowo. Teraz czuję dopiero, jak wszystko jest we mnie napięte. Powoli schodzi ze mnie powietrze, mózg na powrót zaczyna pracować w normalnym trybie… i nagła myśl: a co jeśli ktoś inny wskaże MNIE jako poszukiwanego szabrownika? Albo gdy wyciągną to z Karola, gdy (jeśli?) go znajdą? Czy inni okażą się równie lojalni? Niedopałek upada na podłogę, przydeptuję go butem i idę przygotować plecak na noc.

Chuj z tym. Jakoś to będzie. 

***************

Jeśli ktoś się zastanawiał, czym może skończyć się granie w This War of Mine, tutaj ma przykład. Dawno chyba nic nie wywołało we mnie takiej fali determinacji, a zarazem również paranoi. Nawet jeśli nie jest idealna pod względem technicznym, to dla samych emocji, jakie wyzwalają twoi głodujący bohaterowie i konieczność wyboru między wariantem złym a gorszym warto tę grę odpalić.